Wat is het hier al lang stil. Zo stil dat het steeds moeilijker werd om de stilte te verbreken. Dat ik steeds meer geneigd was om het hier maar zo te laten, tot iedereen dit plekje vergeten was en dan te verdwijnen.
Niet dat het stil was in mijn hoofd de voorbije maanden. Er werd gevraagd, geschreeuwd, gehuild, zoveel woorden, zoveel zinnen die om mijn aandacht riepen dat ik er gek van werd. En dus niets op papier kreeg.
Hoewel, niets is relatief. Ik schreef af en toe wat. Maar kreeg het niet af. Was niet tevreden. Vroeg me af wie daarop zat te wachten. Dacht aan wie misschien meeleest en wat die dan zou denken. Nog meer vragen en gedachten in mijn hoofd die het nog drukker maakten. En verlammend werkten.
Dus. Ik nam me daarnet iets voor. Ik ga ze hier gewoon delen. De paar teksten die ik wel op papier kreeg. Niet echt af. Niet duidelijk wat ik er mee wil. Niet zeker over wie wat erbij gaat denken. Op een slecht uur zodat niemand het zal zien verschijnen.
Ik steek even een dikke middelvinger op naar dat geschreeuw in mijn hoofd. (Oké, nee, niet echt, eerder een voorzichtige middelvinger waarna ik angstig rondkijk of iemand het gezien heeft) Ik begin vandaag met deze tekst. De rest volgt snel, voor ik me weer bedenk.

eind januari en mijn hart loopt vol

‘t was lang geleden en we stapten uit onze auto’s en knuffelden elkaar stevig, zo half op straat, dik ingepakt want het was grijs en koud en de wind was guur en we wilden niet loslaten
we wandelden en praatten onophoudelijk 
af en toe stapte zij voorop als we weer bij een modderig stuk kwamen waar we grote takken op de weg moesten gooien waarop we dan balancerend de overtocht waagden
zij nam het voortouw, aarzelde niet en ging gewoon, terwijl ik voorzichtig en onhandig achter haar aan kwam
ze riep me toe waar ik moest op letten en hoe ik verder moest en ze voelde zo sterk en veilig en ik ben haar met de jaren steeds liever gaan zien en mijn hart liep vol 

en ik haalde de kinderen van school en de dochter huilde van pure machteloosheid omdat het gewoon niet eerlijk was en haar benen stampten en armen sloegen  
ik zei dat ze boos mocht zijn maar niemand pijn doen 
dat ze in een kussen kon slaan en schreeuwen of tegen mijn handen mocht duwen en ze duwde met haar schouders en haar vuisten en haar hele lijf en ze duwde en ze duwde en de tranen liepen over haar wangen tot ze huilend neerzeeg, half in mijn armen kroop en mijn hart liep vol

ik reed naar mijn meme niet wetend of er nog iets van contact zou zijn
maar ze opende haar ogen, haar hele gezicht lichtte op, ze pakte mijn hand vast en die van mijn vader en zei dat ze me graag zag, 
ze staarde lange tijd in mijn ogen, glazig en dan weer helder en ze wist zelfs even wie ik was
ik legde mijn voorhoofd tegen dat van haar, mijn hand tegen haar wang en ze leek bijna kopjes te geven
ze sliep veel maar af en toe werd ze wakker en haar ogen lichtten telkens op, ze lachte breed en straalde zoveel liefde en genegenheid uit en mijn hart liep vol