Ik was 10 dagen in Mexico en nu ben ik even een vat vol clichés. Ik zeg dingen als: ik ben verliefd geworden op dat land en: ‘t is de jetlag en: ik wou daar blijven. Ik wil nu Spaanse les volgen en leren dansen zoals de latino’s. Ik zeg “si”, “gracias” en “disculpe” tegen mijn kinderen. 

Ik zet Mexicaanse muziek op, sluit mijn ogen en lig weer met mijn hoofd op de schoot van R. Op de radio een Mexicaanse zender. De auto die over de stoffige wegen hobbelt en ik die niet misselijk word. Langs dorpjes vol mensen zo lief, zo warm, hutjes in zoveel kleuren, vlaggen en kerkjes overal. Het leven is er vast zwaar maar je ziet het niet. Zelfs de straathonden lijken tevreden. Stil blijven liggen is onmogelijk met die muziek, dus mijn onderlijf wiebelt terwijl ik mijn hoofd stil probeer te houden. Af en toe roept ze triomfantelijk “hebbes” en dan hoor ik hoe ze de neet tussen haar nagels doodknijpt. Ik heb luizen, voor het eerst in meer dan 25 jaar, en dat natuurlijk net die ene keer dat ik samen met 3 vrienden, zonder man en kinderen, naar Mexico vloog. Maar eigenlijk vind ik het niet erg. Niets lijkt erg hier. Mijn zogenaamde hoogsensitiviteit verdwenen. Mijn wagenziekte en mijn last van de warmte ook. Ik lig gewoon te genieten van iemand die kickt op de jacht naar luizen waardoor ze de hele rit in mijn haar zit te wroeten. Elk flauw mopje dat vooraan in de auto gemaakt wordt doet me tevreden en uitgebreid giechelen. Het werk, de kinderen, het zorgen voor, de to do lijsten ver ver ver weg. Onbestaand. Een heerlijk gevoel van vrijheid. Iemand schatte me 28 jaar, ik kocht prachtige oorbellen, ik danste op een Mexicaans trouwfeest van een goede vriend en zwom in 6 cenotes. We zagen flamingo’s, pelikanen en albatrossen alsof het zeemeeuwen waren en de zon zakte in de zee. Kinderen speelden met zelfgemaakte vliegers en er was overal en altijd muziek. 

Ik was 10 dagen in Mexico en nu ben ik een vat vol clichés. Ik dans op de muziek en probeer het vlugge voetenwerk dat die Mexicanen allemaal onder de knie hadden (letterlijk, hahahaha, ik lach nog steeds met de allerflauwste moppen) na te doen. 

Lessen zijn voorzeker nodig, zegt de man en hij geeft een welgemikte mep op een bepaald onderdeel van dat wiebelende onderlijf. Dát onderdeel, dat was echt thuis in Mexico. Dus ik neem me plechtig voor het vanaf nu wat meer te appreciëren. Ik zal het in ieder geval nog nodig hebben in die danslessen.